Michelle Geraerts is de afgelopen drie jaar actief in de Nederlandse muziekscene als bassiste van The Klittens. Uit de krochten van de underground is de band uitgegroeid tot een interessante indie-fuzz act met catchy hooks en meeslepende energie. Ondanks corona hebben The Klittens grote stappen gezet en komt er zelfs een debuut-EP die niet meer lang op zich laat wachten. In deze Popradar Spotlight spreken we met Michelle over de plannen van de band, een verloren kat en een Duitstalig liedje vernoemd naar haar oma.  

"Als kind gaven mijn ouders mij de kans om op muziekles te gaan waardoor ik lang pianoles heb gehad. Uiteindelijk stapte ik over naar gitaar omdat er geen ruimte meer was voor een piano toen ik op kamers ging. In 2018 vertelde mijn beste vriendin Winnie (gitarist The Klittens) dat ze op zoek was naar een bassist voor haar nieuwe band. Ik heb me toen gelijk aangesloten bij de groep. We zijn met de band in een korte tijd hechte vrienden geworden.

Muziek maken is voor mij een noodzakelijke uitlaatklep. Het bevat een bepaald soort energie die ik niet op een andere manier kan uiten. Al mijn hele leven is muziek luisteren en ontdekken een belangrijke manier van zelfexpressie voor me. Het is bijzonder om sinds drie jaar – als ‘klitten’ – te mogen ervaren hoe het is om gevoel over te brengen via het maken van muziek. Het samen spelen voor publiek bevat een sfeer die op geen andere manier te creëren is. Ik vind het fijn om niet te veel na te denken en me te laten meevoeren door de stroom, maar aan de andere kant is muziek juist een mooie manier om ergens tegenin te gaan of kritiek op te uiten.

Toen ik op pianoles zat, beleefde ik muziek heel anders dan nu. De lessen voelden soms als een moetje en ik heb dat ervaren als een hele andere muziekbeleving ten opzichte van spelen bij The Klittens. Het is nu echt een behoefte geworden om te repeteren. Als een repetitie niet doorgaat mis ik het ontzettend. Dat had ik niet toen ik als kind wekelijks naar muziekles ging.

Als bassist ben je continu bezig met intensief luisteren, het ritme voelen van de drums en om alles met elkaar te verbinden. Ik was mij eerst niet bewust van de belangrijke functie van de bas, maar ik vind het een geweldige rol om te hebben. Ik ben nog steeds lerende, maar het zien van mijn vooruitgang geeft me veel energie.

De meeste nummers schrijft Winnie thuis en neemt ze op via Garageband. Vervolgens stuurt ze de losse partijen naar ons door. Daarna schaven wij aan de partijen. Yaël (vocals) schrijft meestal de teksten. Ons schrijfproces is niet altijd hetzelfde en andere bandleden zijn ook steeds meer nummers aan het bedenken. Zelf wilde ik altijd al een nummer schrijven, maar het kwam er nooit van. Toch had ik op een moment inspiratie terwijl ik Garageband aan het uittesten was en heb ik mijn eerste nummer geschreven. We zijn daarna met de band het nummer gaan uitwerken en dat gaf een heel bijzonder gevoel. Het is een speciaal moment als je in een ruimte staat waar iedereen bezig is met jouw creatie en het nummer tot leven komt.

We hebben ook een Duitstalige track uitgebracht met de naam “Liebe Resi”. Yaël luisterde destijds veel naar Duitstalige muziek en schreef de tekst voor het nummer in het Duits met behulp van Google Translate. Nadat we de muziek en tekst af hadden, leek het ons tof om het nummer ook een Duitse naam te geven, alleen wisten we nog niet welke. Ik vertelde dat mijn Duitse oma Resi heet en zo kwamen we op het idee om de track naar haar te vernoemen. Het is alsof je een brief begint aan mijn oma.  

Via The Klittens heb ik ontdekt dat ik erg van zingen houd. Naast de lead van Yaël doen we allemaal achtergrondzang in de band en we bedenken steeds meer harmonieën. Het heeft een jaar geduurd voordat ik uit volle borst durfde te zingen. Met mijn andere band “The Wasters” doe ik steeds meer lead vocals en het is heel bevrijdend om dat eindelijk te durven.

In februari brengen we met The Klittens onze eerste EP uit. We hebben al drie nummers op cassette uitgebracht, maar nu komen we met een volwaardige EP bestaande uit zes nummers. We gaan bij iedere track een videoclip maken. Ook zijn we een samenwerking met kunstenares Chloé Pérès-Labourdette aangegaan voor het artwork. Zowel op artistiek- als muzikaal vlak willen we blijven doorgroeien.

Deze corona tijd bood soms uitdagingen maar ook kansen voor ons. Optredens zijn momenten waar je naartoe werkt als band en we hebben heel veel lieve mensen om ons heen, juist in de live scene, die we nu veel minder zien. Het is belangrijk om dat gevoel van gemeenschap binnen de Indie scene en onder post-punk bands in stand te houden. We mogen tegelijkertijd van geluk spreken dat we toch nog hebben kunnen optreden. Zo hebben we bij Popradar een livestream gedaan tijdens Winterfest, openden we Fashion Week in Paradiso voor Elzinga Studio, mochten we optreden bij Walk the Line in Tivoli en waren we ook bij 3voor12 te gast op 3FM.

Ook werden we door de pandemie creatiever met de marketing van onze muziek. Zo hebben we een publiciteitsstunt bedacht waarin we mensen opriepen om mee te zoeken naar onze zoekgeraakte kat. Laurie (drummer) kwam met dit idee en heeft met haar kat een fotoshoot gedaan. Deze foto’s zijn in samenwerking met Paradiso door heel Amsterdam opgehangen. Mensen hoorden een ringtone-versie van Liebe Resi (gemaakt door Darek Mercks van Pip Blom) als ze naar het nummer op de poster belden. Dat was een toffe manier om aandacht te creëren voor onze muziek.

Bij het begin van The Klittens was ik huiverig dat mensen ons gingen boeken puur omdat we vrouw zijn, in plaats van omdat ze onze muziek mooi vonden. We zien gelukkig juist dat het om de muziek gaat en dat onze gender gelukkig niet steeds benadrukt wordt. Zelf vind ik het fijn dat de hele band vrouw is omdat zulke acts nog te weinig bestaan. Ik hoop dat we jonge vrouwen kunnen inspireren om een instrument op te pakken.

Bands die uit vrouwen bestaan hebben mij geïnspireerd om muziek te gaan maken en hebben mij meer zelfvertrouwen gegeven. Eerst luisterde ik naar muziek waar de artiesten vaak mannen waren en kwam ik niet op het idee om zelf in een band te spelen. Pas toen ik naar Savages begon te luisteren dacht ik ineens: “hey, eigenlijk zou ik dit ook kunnen”. Ik merk dat ik mij makkelijker met de artiest kan identificeren en geïnspireerd kan raken als ze vrouw zijn.

Mensen voelen vaak een drempel om muziek te maken als ze nog nooit in een band gespeeld hebben, maar als je passie hebt dan krijg je dat geluid wel, dat hebben wij nu ook gezien. Drie jaar geleden had ik nog nooit een bas aangeraakt en nu kan ik het me niet meer anders voorstellen."

Benieuwd naar de muziek die Michelle Geraerts inspireert? Luister het hier.

Foto's door Fai Lam & Megan Bruinen.